atr deco

-Jak mozesz to stwierdzic z tak duzej odleglosci?

-Po pierwsze: nie wyczuwam wzburzonych uczuc; po drugie: gdyby sprawy przedstawialy sie powaznie, jego twarz bylaby pozbawiona wszelkiego wyrazu, jak kamien. Jego wyglad swiadczy, ze jest czyms zaniepokojony, jednak moze to byc w zwiazku z Cymry.

Skif dostrzegl ich i szalenczo pomachal im na powitanie, a Cymry zwolnila swoj galop na zlamanie karku. Przyspieszyli za to Talia i Kris, ku niezadowoleniu ich jucznych mulow.

-Na Niebiosa! Czy bylem kiedy bardziej rad, widzac was oboje? - wykrzyknal Skif, gdy znalezli sie w zasiegu glosu. - Cymry przysiegala, ze jestescie juz niedaleko, ale obawialem sie, ze przyjdzie mi galopowac przez kilka marek na swiecy, a nie lubie opuszczac malenstwa na tak dlugo.

-To brzmi tak, jakbys nas oczekiwal. Skif, co sie dzieje? - zapytal zaniepokojony Kris. - Co toba kieruje, zes tutaj przybyl?

-Nic, co by dotyczylo ciebie; mnostwo, co sie tyczy jej. Bacz, prosze, iz mowie to w najwiekszym sekrecie. Nie zyczylibysmy sobie, by ktos zwiedzial sie, ze zostalas ostrzezona, Talio. Wymknalem sie w imieniu nieszczesliwej pani.

-Kogo? Elspeth? Selenay? Co...

Przesadnym gestem Kris uniosl oczy ku niebu, jakby blagal o cierpliwosc. Zmruzyl powieki w jaskrawym slonecznym swietle.

-Jestem heroldem i ty nim jestes. Do tej pory powinnas nauczyc sie przy

najmniej jednej rzeczy: zawsze mozna zaufac drugiemu heroldowi.

-Nawet jesli podejrzenia sa sprzeczne z wiezami krwi? Tym razem on zmierzyl ja uwaznym spojrzeniem.

-Jakimiz to?

-Twoj wuj, lord Orthallen. Gwizdnal przez zeby i wydal usta.

-Myslalem, ze nie pamietasz o tym juz od roku. Zaledwie z powodu jednej niewielkiej sprzeczki o Skifa widzisz go knujacego spiski za byle krzakiem! Byl bardzo dobry dla mnie i dla pol tuzina innych osob, ktorych moge wymienic z imienia. U boku Selenay jest niezastapiony, nieoceniony u boku jej ojca.

-Mam bardzo powazne powody, by spodziewac sie go za kazdym krzewem!

-odparla nieco zapalczywie. - Mysle, ze proba wpedzenia Skifa w tarapaty

byla czescia dalekosieznego planu, ktory mial skazac mnie na samotnosc...

-Po co? Coz zyskalby na tym? - Kris mial tego dosc, ogarnelo [link widoczny dla zalogowanych]
go przygnebienie. Nie po raz pierwszy zmuszony byl stawac w obronie swego wuja, niejeden juz herold przytaczal argumenty, iz Orthallen zbytnio laknie wladzy, by byl godzien bezgranicznego zaufania, i za kazdym razem honor nakazywal mu go bronic. Myslal, ze Talia juz wiele miesiecy temu zarzucila swe podejrzenia, uznawszy je za nierozsadne. Dowiedziawszy sie, ze tak nie jest, poczul sie niezwykle poirytowany.

-Nie wiem, dlaczego... - wykrzyknela zrozpaczona Talia, kurczowo sciskajac wodze w dloniach. - Wiem jedynie, ze nie ufam mu od chwili, kiedy go po raz pierwszy ujrzalam. Teraz zasiade w radzie z Kyrilem i Elcarthem, rowna pomiedzy rownymi, z pelnym prawem glosu. To moze stac sie zarzewiem gorszego niz dotad konfliktu.

Kris oddychal gleboko, starajac sie zachowac spokoj i rozsadek.

-Talio, mozesz go nie lubic, jednak do tej pory nie widzialem, bys zezwolila kiedykolwiek, by uczucia utrudnialy ci podejmowanie decyzji. Moj wuj nalezy do bardzo rozsadnych ludzi...

-Aleja nie potrafie przeniknac tego czlowieka; nie moge zglebic motywow jego postepowania; nie jestem w stanie sobie wyobrazic, co mogloby wzbudzic jego niechec do mnie. A jednak wiem, ze on ja do mnie czuje.

-Wydaje mi sie, ze przesadzasz - odparl Kris, trzymajac nerwy na wodzy.

-Rzeklem juz, ze to nie ty go obrazilas, a [link widoczny dla zalogowanych]
przyczyn urazy - zakladajac, iz

w istocie ja; zywi - nalezaloby szukac w tym, ze czuje sie on jak pokonany